1956 Net zoals elke baby had ik mijn huilmomenten. Bij mij kon je er echter de klok gelijk op zetten: ik huilde stipt van 12u tot 13u. Elke dag opnieuw. Ik was ontroostbaar. Mijn moeder had alles geprobeerd, ze was bij verschillende dokters langs geweest en was ten einde raad. Ze besliste daarop een bezoek te brengen aan het Karmelietenklooster. Het klinkt fabelachtig, maar het onwaarschijnlijke gebeurde: de adviserende kracht van de paters bracht een oplossing. Kort daarna is mijn systematisch huilen gestopt.
2020 Meer dan 6 decennia later herinner ik mij uiteraard niets van dat bezoek aan de Karmelieten, maar het verhaal van mijn moeder is mij altijd bijgebleven. In de beginjaren met mijn vrouw ben ik er nog eens langs geweest; noem het ‘nieuwsgierige dankbaarheid’. Toen de betreffende kloosterruimte te koop kwam te staan, hebben mijn vrouw en ik geen moment getwijfeld. Onze eerste stappen in de Pilgrim’s Loft voelden als een nostalgisch thuiskomen, we waren onmiddellijk verkocht.
Vandaag hopen wij dat deze bijzondere plek jullie net zoveel rust en geluk mag brengen, zoals het ons al die jaren geleden heeft gebracht.
Geniet van jullie verblijf in de Pilgrim’s Loft.
